مموری کارت یا کارت حافظه یک منبع الکترونیک برای ذخیره سازی داده‌های دیجیتال مثل عکس‌های و ویدیوها است. در عکاسی کارتهای حافظه متنوعی برای دوربین‌های دیجیتال استفاده می‌شوند که تنوع این کارتهای حافظه در نوع، شکل، حجم، کلاس سرعت و برند آن‌ها است. از متداول‌ترین قالب‌های کارتهای حافظه می‌توان به انواع SD، microSD، XQD و CFexpress اشاره کرد و البته مموری کارتهای کامپکت فلش نیز در سال‌های گذشته یکی از انواع متداول کارتهای حافظه برای دوربین‌های دیجیتال بوده است. علاوه بر استفاده در داخل دوربین برای ذخیره سازی تصاویری که شما آن‌ها را ثبت می‌کنید، کارتهای حافظه به دلیل اندازه کوچک و وزن سبکشان یکی از کاربردی‌ترین و بهترین روش‌ها برای نگهداری از اطلاعات شما هستند.
همان‌طور که گفتیم استفاده از کارتهای حافظه بسیار آسان است و نکته خاصی ندارد؛ تنها با قرار دادن آن‌ها در درگاه مموری کارت دوربینتان، می‌توانید از کارت حافظه استفاده کنید. اما آگاهی از علائم و اطلاعاتی که روی کارتهای حافظه درج شده است مسئله دیگری است. در سال‌های اخیر مسئله شناخت دقیق قابلیت‌ها و ویژگی‌های رم‌های دوربین‌ها با ظهور انواع پیشرفته کارتهای حافظه که واژه‌های تخصصی بسیاری نیز، هم بر روی خود کارت‌ها و هم در مشخصات آن‌ها نوشته می‌شود، دشوارتر از پیش شده است.
البته برای مموری‌های قدیمی‌تر و معمولی خیلی از این کلمات پیچیده و استانداردهای خاص به کار نمی‌رود ولی هرقدر که دوربین‌ها پیشرفته‌تر می‌شوند از کارتهای حافظه با قابلیت‌های بالاتری نیز پشتیبانی می‌کنند و یکی از نکات بسیار مهم برای بکارگیری از تمام قابلیت‌های دوربین، استفاده از رم مناسب دوربین مورد نظر شما است. اگر کارت حافظه‌ای که در دوربینتان از آن استفاده می‌کنید با دوربینتان همخوانی لازم را نداشته باشد، در حالات عکاسی مختلف مانند حالت برست مد به مشکل برخواهید خورد و یا در هنگامی که فیلمبرداری می‌کنید، ممکن است دوربینتان کند کار کند و یا حتی فیلمبرداری شما در اثر کارت حافظه نامناسب قطع شود. همچنین یکی دیگر از ایراداتی که در استفاده از کارت حافظه نامناسب عکاسان و فیلم‌برداران را آزار می‌دهد، زمان تأخیری است که در ثبت تصاویر و ویدیو بر روی کارتهای حافظه نامناسب موجود است و در جریان کار اختلال ایجاد می‌کند.
قبل از ارائه توضیحاتی در مورد کلمات تخصصی و استانداردهای درج شده روی کارتهای حافظه بهتر است توضیحاتی درباره انواع کلی کارتهای حافظه ازنظر اندازه و شکل آن‌ها در اختیر شما خوانندگان گرامی بگذاریم.
کارتهای حافظه SD در سال 1999 برای دستگاه‌های پرتابل توسط سه شرکت سندیسک؛ پاناسونیک و توشیبا تولید شدند و عبارت SD مخفف دو کلمه (secure digital) به معنای دیجیتال ایمن است. این سه شرکت بعدها در کنار هم انجمنی به نام کارتهای SD را به منظور ترویج استفاده از این کارتهای حافظه و ایجاد استانداردهای جهانی برای آن تشکیل دادند. این رم‌ها توسط اندازه کوچکشان (۳۲ X 24 X 2.1 میلی‌متر) ، هزینه نسبتاً پایین در تولید و استفاده از آن‌ها توسط بسیاری از تولیدکنندگان وسایل به یک استاندارد در صنعت تولید وسایلی که به کارت حافظه نیاز دارند، تبدیل شد. البته با توجه به محدودیت‌هایی که این کارتهای حافظه دارند از جمله اینکه تنها می‌توانند تا ۲ گیگابایت از داده‌ها را در خود ذخیره کنند، استانداردهای جدیدی در تولید این کارتهای حافظه به وجود آمد تا کارتهای حافظه با این شکل و اندازه بتوانند ظرفیت بالاتری داشته باشند. با این که SD کارتهای اولیه دیگر تولید نمی‌شوند ولی یکی از بهترین مشخصه‌های کارتهای SD این است که این کارت‌ها با اندازه و شکل اولیه خود پیشرفت کردند و نسل‌های جدیدتری از کارتهای حافظه مثل کارتهای حافظه SDHC و SDXC تولید شدند.
بعد از گذشت زمان کارتهای حافظه SD با محدودیت ظرفیت ۲ گیگابایت دیگر کارایی لازم را نداشتند و انجمن SD کارت مجبور بود که تکنولوژی ساخت کارتهای حافظه را تغییر دهد تا این رم‌ها بتوانند حجم بیشتری از اطلاعات را در خود ذخیره کنند. در اوایل سال ۲۰۰۶ استانداردی جدید به کارتهای حافظه اضافه شد که نه تنها باعث بالاتر رفتن حجم این کارت‌ها تا ۳۲ گیگابایت شد، بلکه سرعت خوانش و ذخیره سازی اطلاعات در این کارتهای حافظه نیز به مقدار قابل توجهی بالاتر رفت. این استاندارد جدید (Secure Digital High Capacity) که به معنای دیجیتال ایمن با ظرفیت بالا است، یا به اختصار SDHC نام گرفت. متأسفانه درگاه‌های قدیمی SD در دوربین‌ها و سایر وسایل قبل از به روز رسانی فریمور آن‌ها، قادر به پشتیبانی از این استاندارد جدید نبودند؛ اما به محض آپدیت کردن فریمور و یا با داشتن دوربین‌ها و دیگر وسایلی که با این استاندارد سازگار هستند، می‌توانید از رم‌های قدیمی با استاندارد SD نیز استفاده کنید. رم‌های دوربین SDHC به وفور در بازار یافت می‌شوند اما ممکن است سهم فروش خود در بازار را به زودی به استاندارد جدیدتر SDXD بدهند. لازم به ذکر است که نهایت ظرفیت کارتهای SDHC ۳۲ گیگابایت است و کارتهای حافظه با ظرفیت بالاتر، دارای استاندارد SDXC هستند که به توضیح این استاندارد نیز در ادامه متن می‌پردازیم.
کارتهای حافظه‌ای که استاندارد SDHC داشتند با وجود محدودیت ظرفیت تا ۳۲ گیگابایت (عامل اصلی این محدودیت استفاده از سیستم فایلی FAT32 در این رم‌ها است) و ظهور دیوایس‌‌ها و دوربین‌های جدیدتر که در اثر کیفیت بالای تصاویر و فریم ریت بالا در فایل‌های ویدیویی حجم بیشتری از حافظه را اشغال می‌کنند، وقت آن رسیده بود که استاندارد جدیدی در کارتهای حافظه به وجود آید. این استاندارد جدید SDXC یا به صورت کامل (Secure Digital Extended Capacity) نام گرفت و این عبارت این استاندارد جدید به فارسی به معنای (دیجیتال ایمن با ظرفیت توسعه یافته) است. با این استاندارد جدید، محدودیت ظرفیت کارتهای حافظه بسیار کمتر شد و این کارت‌ها می‌توانند ظرفیتی تا ۲۰48 گیگابایت یا به عبارت دیگر ۲ ترابایت داشته باشند. همچنین فایل سیستمی این کارتهای حافظه از FAT32 به exFAT که فرمت جدیدی است که شرکت مایکروسافت آن را بنا نهاده، تغییر کرد. بعضی از کارتهای حافظه SDXC همچنین از استاندارد رابط گذرگاه UHS-III بهره‌مند هستند و این امر به این معناست که سرعت تبادل اطلاعات در این کارتهای حافظه برابر با سرعت بسیار بالای ۶۲۴ مگابایت بر ثانیه است.
لازم به ذکر است که اگر کارت حافظه‌ای با ظرفیت بالاتر از ۳۲ گیگابایت برای دوربین و یا سایر دیوایس‌های خود می‌خواهید، رم‌های SDXC تنها انتخاب شما خواهند بود. اما اگر سرعت انتقال اطلاعات امری مهم در انتخاب کارت حافظه برای شما است باید در نظر داشته باشید که کارتهای حافظه SDXC و SDHC به طور کلی از نظر سرعت اطلاعات باهم تفاوتی ندارند و برای مطلع شدن از سرعت این کارتهای حافظه باید کلاس سرعت تبادل اطلاعات (UHS-I, UHS-II, UHS-III) درج شده بر روی این محصولات و همچنین سرعت خوانش و ثبت اطلاعات آن‌ها را مطالعه کنید.
کارتهای حافظه میکرو SD به علت اینکه رم‌های SD معمولی اندازه بزرگی برای گوشی‌های هوشمند جدید داشتند، تولید شدند. این رم‌ها در ابتدا توسط شرکت سندیسک تولید شد ولی در سال ۲۰۰۵ این مدل از رم‌ها توسط انجمن کارت SD تأییدیه گرفت و استفاده از آن‌ها متداول شد. کارتهای حافظه Micro SD اولیه درست مانند کارتهای SD اولیه عملکرد کندی داشتند و ظرفیت آن‌ها نیز بسیار محدود (۲گیگابایت به علت استفاده از سیستم فایلی FAT16) بود. اما انجمن کارتهای SD استانداردهای جدیدی در تولید این کارت‌ها اعمال کرد و کارتهای میکرو SDHC با محدودیت‌های بسیار کمتر تولید شدند. بعد از آن با معرفی کارتهای میکرو با استاندارد SDXC این محدودیت‌ها بسیار پایین آمدند و این کارت‌ها امروزه قادرند که ظرفیت بالاتر از ۳۲ گیگابایت نیز داشته باشند و همچنین سرعت تبادل اطلاعات آن‌ها نیز افزایش پیدا کرد. استفاده از کارتهای حافظه میکرو SD به دلیل اندازه بسیار کوچکشان (۱۵ میلی‌متر طول، ۱۱ میلی‌متر عرض و ضخامت ۱ میلیمتری) به سرعت در دستگاه‌های قابل حمل رواج پیدا کرد؛ این رم‌ها کوچکترین کارتهای حافظه در بازارند و در بسیاری از گوشی‌های هوشمند، تبلت‌ها و همچنین دوربین‌ها از این نوع کارتهای حافظه استفاده می‌شود.
کارتهای حافظه کامپکت فلش در ابتدا توسط شرکت سن دیسک در سال ۱۹۹۴ به بازار آمد و به دلیل عملکرد یکپارچه‌ای که این کارتهای حافظه و همچنین ساختار مقاومشان نسبت به مموری کارتهای زمان خود، به سرعت محبوب شدند. درنتیجه بسیاری از کمپانی‌های تولید کننده دوربین‌های حرفه‌ای مثل کانن و نیکون در دوربین‌های جدید خود درگاه قرارگیری کارت حافظه CF را به عنوان درگاه اصلی حافظه قرار دادند که همین امر موجب محدودیت کارتهای حافظه کامپکت فلش در بین علاقه‌مندان به عکاسی و همچنین حرفه‌ای‌ها شد. این کارتهای حافظه با طول عرض 42.8 ، 36.4 و ضخامت 3.3 میلیمتری در بسیاری از دوربین‌ها و وسایل پرتابل استفاده می‌شد. اما بزرگ‌ترین ایراد این کارتهای حافظه اندازه نسبتاً بزرگ آن‌ها و سوزن‌های اتصال آن‌ها بود که در هنگام جایگذاری در جایگاهشان در بسیاری از اوقات خم می‌شدند. یکی دیگر از محدودیت‌های این کارتهای حافظه، استفاده از گذرگاه اتصال بسیار کند ATA / IDE بود. به دلیل وجود این محدودیت‌ها در سرعت و ساختار کامپکت فلش‌های نسل یک بعد از مدتی استانداردهای جدیدی در تولید کارتهای حافظه با این اندازه اعمال شد که در ادامه متن به توضیح آن‌ها می‌پردازیم.
کارتهای حافظه از نوع کامپکت فلش نوع دو در ابتدا به منظور اینکه بتوان از کارتهای حافظه به عنوان هارد درایوهای کوچک استفاده کرد، تولید شدند. همچنین مبدل‌های در ابعاد این کارتهای حافظه نیز برای جایگیری کارتهای حافظه کوچک‌تر در درون آن‌ها تولید شده است. تنها تفاوت میان کامپکت فلش‌های نسل اول و نسل دوم در ضخامت آن‌ها است که کارتهای حافظه کامپکت فلش نسل یک ضخامتی برابر با 3.3 میلی‌متر داشتند ولی نسل دوم این کارت‌ها ضخامتی برابر با 5 میلی‌متر دارد. هر دوی این رم‌ها از اتصالات مشابهی استفاده می‌کنند ولی برای استفاده از کامپکت فلش‌های نوع دوم بنا به طراحی ضخیم‌تر آن‌ها، درگاه کارت حافظه دستگاه مورد نظر نیز باید قابلیت در خود جای دادن آن‌ها را داشته باشد. از آنجایی که ایده میکرو درایو‌ها هرگز به تحقق نرسید و فلش مموری‌ها به علت هزینه پایین‌تر در تولید، محدودیت ظرفیت کمتر و قابل اطمینان‌تر بودن این جایگاه را از آن خود کردند و شرکت‌های تولید کننده دوربین مانند نیکون نیز پشتیبانی از کارتهای حافظه CF-II را کنار گذاشتند. لازم به ذکر است که کارتهای حافظه با این قالب به دلیل اینکه بیشتر برای ایفای نقش کردن به عنوان میکرو درایو و مبدل برای سایر کارتهای حافظه کوچک‌تر تولید شدند، در حال حاضر به سختی در بازار قابل خریداری‌اند یا شاید اصلاً موجود نباشند.
به منظور حل مشکل کند بودن گذرگاه موازی ATA / IDE نوع جدیدی از کامپکت فلش‌ها با نام CFast تولید شدند که در این مموری کارت‌ها از گذرگاه بسیار سریع‌تر ATA استفاده شد. اولین نسخه از این کارتهای حافظه قادر بود تا اطلاعات را با سرعت بالای ۳۰۰ مگابایت جابجا کند و همچنین ورژن جدیدتر این کارتهای حافظه که CFast 2.0 نام دارد با بهره‌گیری از گذرگاه ATA 3.0 توانست این سرعت را دو برابر کند و به سرعت ۶۰۰ مگابایت بر ثانیه برسد. ذکر این نکته بسیار مهم است که با اینکه کارتهای حافظه CFast و کامپکت فلش از نظر ظاهری بسیار شبیه به هم هستند اما به دلیل تفاوت در رابط‌های به کار رفته با هم سازگار نیستند و نمی‌توانید در دستگاه‌هایی که از رم‌های CFast پشتیبانی می‌کنند از کارتهای حافظه کامپکت فلش استفاده کنید.
متأسفانه این کارت حافظه به غیر از تعداد انگشت شماری از دوربین‌ها مثل دوربین کانن 1D X II ، مورد استقبال زیادی از جانب شرکت‌های سازنده قرار نگرفت و جای خود را در سال ۲۰۱۶ توسط کارتهای جدیدتر و بسیار سریع‌تر با استاندارد CFexpress داد.
کارتهای حافظه XQD شکل جدیدی از کارتهای حافظه بود که در سال ۲۰۱۰ توسط شرکت‌های سن دیسک، سونی و نیکون تولید شد. این نوع کارت حافظه با بهره گیری از رابط سریع PCI Express حساب خود را از سایر کارتهای حافظه که تا سال ۲۰۱۰ به بازار آمده بودند جدا کرد و به سرعت توسط انجمن کامپکت فلش برای تولید و توسعه انتخاب شد. به عبارت دیگر کارت حافظه XQD جایگزین مموری کارتهای کامپکت فلش و CFast شد. این نوع از کارت حافظه با ابعاد 3805 در 29.8 و ضخامت 3.8 میلیمتری ابعاد کوچک‌تری نسبت به کارتهای کامپکت فلش و CFast دارند. همچنین ساختار این کارتهای حافظه نیز به دلیل عدم استفاده از پین در دستگاه میزبان که به راحتی می‌توانستند با خم شدن و یا شکستن مشکل ساز شوند، نسبت به کارتهای SD و CF نیز برتری دارد. در بین شرکت‌های تولید کننده دوربین، شرکت نیکون اولین کسی بود که استاندارد کارتهای XQD را پذیرفت و در بسیاری از دوربین‌های خود مانند مدل‌های D4، D4S ، D5 ، D850، Z7 و Z6 یک و یا دو درگاه برای استفاده از این نوع کارت‌ها قرار داد. کارتهای حافظه XQD سری N اولیه محدودیت سرعتی خواندن اطلاعات ۱۲۵ مگابایت بر ثانیه و ثبت اطلاعات ۸۰ مگابایت بر ثانیه داشتند، اما نسل آخر این کارت‌ها در سری G می‌توانند سرعت خوانشی برابر با ۴۴۰ مگابایت بر ثانیه و سرعت ثبت اطلاعات تا ۴۰۰ مگابایت بر ثانیه داشته باشد. حتی در استاندارد ورژن ۲ این کارت‌ها این سرعت تا ۱ گیگابایت بر ثانیه نیز افزایش یافت. این کارتهای حافظه نیز مانند مموری کارتهای Cfast در محصولات کمتری استفاده شدند. این کارت‌ها با وجود توانایی و سرعت بالایی که داشتند، جای خود را به مموری کارتهای CFexpress دادند.
در ماه سپتامبر سال ۲۰۱۶ استاندارد جدیدی برای کارتهای حافظه در قالب استاندارد CFexpress اعلام شد و این مموری کارت‌ها از حافظه NVMe بهره‌مند هستند که هم تأخیر بسیار پایینی در عملکرد دارند و هم دمای کمتری تولید می‌کنند و همچنین سرعت تبادل اطلاعات در این مموری کارت‌ها می‌تواند تا ۲ گیگابایت بر ثانیه باشد. اولین کارتهای حافظه CFexpress شکل ظاهری کاملاً شبیه به کارتهای XQD داشتند، اما درگاهی که این رم‌ها در آن قرار می‌گیرد باید با این نوع جدید از کارتهای حافظه سازگار باشد. برخی از دوربین‌ها مثل دوربین‌های نیکون مدل‌های Z6 و Z7 در ابتدا تنها با کارتهای حافظه XQD سازگار بودند، اما بعد از مدتی نیکون آپدیتی برای اضافه کردن پشتیبانی از کارتهای CFexpress برای این دوربین‌ها منتشر کرد و همچنین قول ارائه دادن بروزرسانی برای فریمور سایر دوربین‌های DSLR دارای مشخصات مشابه را برای پشتیبانی از این کارت حافظه داد. با توجه به فناوری موجود در کارتهای حافظه CFexpress در آینده به استاندارد اصلی در دوربین‌ها و دستگاه‌های رده بالا، تبدیل می‌شود. لازم به ذکر است که کارتهای حافظه CFexpress در حال حاضر به عنوان سریع‌ترین و همچنین دارای بالاترین قابلیت‌ها در انواع مموری کارتهای مختلف در بازار هستند و به احتمال زیاد درگاه این کارتهای حافظه در نسل بعدی دوربین‌های عکاسی و فیلمبرداری، به صورت پیش‌فرض و انتخاب اصلی خواهند بود.
دانستن قابلیت‌ها و توانایی کارت مموری که بر روی دوربین از آن استفاده می‌کنید امری مهم است و همچنین در خرید کارت حافظه نیز با دانستن علائم، استانداردها و کلمات تخصصی مربوط به مموری کارت‌ها، می‌توانیم انتخاب بسیار بهتری را با توجه به نوع استفاده، نیازهای شخصی و پشتیبانی دوربین داشته باشیم. در زیر تصویری از یک مموری کارت می‌بینید که تک تک مواردی که روی آن درج شده، شماره گذاری شده تا بتوانیم بهتر به هرکدام از آن‌ها رجوع کنیم.
برند: برند و یا شرکت سازنده کارت حافظه است. معروف‌ترین نام‌های این صنعت سن دیسک، لکسار، سونی هستند ولی برندهای متعدد دیگری نیز کارتهای حافظه تولید می‌کنند و همچنین ممکن است برند رمی که در دوربینتان قرار دارد همان برند دوربینتان باشد.
بعضی از برندها به داشتن گارانتی‌های طولانی و معتبر و همچنین ارائه نرم‌افزارهایی برای مواقعی که فایل‌های درون کارت حافظه شما به اشتباه یا تصادفی پاک شوند، شناخته شده‌اند.
کلاس و یا سری ساخت مموری کارت: با خواندن این قسمت می‌توانید متوجه شوید که کارت مموری مورد نظر در کدام سری و گروه تولیدی برند مشخص قرار دارد. البته تمام تولیدکنندگان سری‌های مختلفی در تولید رم‌ها ندارند ولی برای مثال شرکت سن دیسک کلاس‌های مختلفی از رم‌های خود را با قیمت‌ها و قابلیت‌های مختلف به کاربران ارائه می‌دهد. مثلاً همین شرکت سری‌های مختلفی ازجمله: Ultra، Ultra Plus، Extreme، Extreme Plus و Extreme Pro را در محصولات خود دارد و البته یک نوع دیگر از رم‌های این شرکت نیز در محصولات موجود است که تنها قابلیت‌های ابتدایی کارتهای حافظه را دارد و شامل سری خاصی نیز نمی‌شود. هرچقدر که سری ساخت رم‌ها در گروه بالاتری باشد، هم سرعت انتقال اطلاعات بالاتر است و هم قابلیت‌های مختلفی مثل مقاومت در برابر شرایط آب‌وهوایی شدید، شامل محصول می‌شود.
ظرفیت: بر روی تمامی کارتهای حافظه مقدار ظرفیت آن‌ها درج شده است. این ظرفیت می‌تواند در کارتهای حافظه قدیمی از مقدار کمتر از ۲ گیگابایت باشد و در کارتهای حافظه جدید نیز حتی می‌تواند بیشتر از ۵۱۲ گیگابایت باشد. این مسئله که چه مقدار حجم مناسب کار شما است به مسائل مختلفی بستگی دارد. مثلاً اینکه با چه فرمتی عکس‌برداری می‌کنید، مقدار فشرده سازی که دوربین بر روی تصاویر اعمال می‌کند چقدر است، بیشتر عکاسی می‌کنید یا فیلمبرداری نیز می‌کنید. استفاده از چند کارت حافظه با ظرفیت‌های پایین، موجب بالاتر رفتن امنیت اطلاعات شما می‌شود، در صورتی که بعضی از افراد نیز ترجیح می‌دهند که بر روی یک کارت حافظه بدون نگرانی از پر شدن آن مدت زیادی عکاسی و فیلمبرداری کنند..
نوع کارت حافظه: در حال حاضر تمامی کارتهای حافظه SD از نوع SDHC و SDXC هستند. این دو کارت همان‌طور که پیش‌تر گفتیم طراحی کاملاً یکسانی دارند. البته نوع اولیه کارتهای حافظه SD نیز هنوز یافت می‌شوند ولی از آنجا که این مموری کارت‌ها هم ظرفیت پایینی دارند و هم سرعت پایین و برای دوربین‌های امروزی کاربردی نیستند. اکثر دوربین‌های امروزی از کارتهای SD مختلف پشتیبانی می‌کنند ولی اگر دوربین شما قدیمی‌تر است، با مطالعه مشخصات و دفترچه راهنمای دوربین می‌توانید از اینکه چه نوع مموری کارتی را پشتیبانی می‌کند، مطمئن شوید.
سرعت تبادل اطلاعات: بر روی بعضی از مموری کارت‌ها به دو زبان مختلف سرعت آن‌ها نوشته شده باشد که این مسئله ممکن است کمی گیج کننده باشد. اکثر رم‌ها سرعت تبادل اطلاعات را به صورت مگابایت بر ثانیه می‌نویسند ولی در بعضی از کارتهای حافظه نیز این سرعت به صورت عددی همراه با x نوشته می‌شود.
در تصویر کارت حافظه لکساری که در زیر می‌بینید، به هر دو روش موجود سرعت کارت حافظه درج شده است. با دقت بر روی این مموری کارت می‌توانیم درک بهتری از این اعداد داشته باشیم. روی این کارت عبارت ۱۵۰ مگابایت بر ثانیه و 1000x نوشته شده و با انجام نسبت تناسب ساده‌ای در ذهن می‌توان فهمید که ۱۵۰ کیلوبایت برابر با 1x است. همچنین با ضرب این تناسب در سرعت‌های مختلف می‌توان به راحتی این دو روش را به هم تبدیل کرد. برای درک بهتر می‌توان مثال زد که با توجه به تناسب بالا سرعت ۴۵ مگابایت بر ثانیه برابر است با 300x و ۹۰ مگابایت بر ثانیه برابر است با 600x
در بعضی از کارتهای حافظه نیز هم سرعت خوانش اطلاعات و هم سرعت ذخیره سازی اطلاعات به صورت جداگانه روی رم‌ها درج شده است.
نوع استاندارد سرعت: در بسیاری از کارتهای حافظه عددی در یک دایره تقریباً کامل قید می‌شود. این عددها می‌توانند اعداد ۲، ۴، ۶ و یا ۱۰ باشند. این اعداد به شما مقدار ثابت کمترین حدی از سرعت ذخیره سازی را که شرکت تضمین می‌کند در تمام شرایط حداقل با چنین سرعتی، ذخیره سازی انجام می‌شود، اعلام می‌کند. این عدد برای فیلم‌بردارانی که می‌خواهند حداقل مقدار ثابت سرعت ذخیره سازی در فیلم‌برداری‌های طولانی را بدانند، کارآمد است.
اگر در آن دایره تقریباً کامل عدد ۲ درج شده باشد یعنی که شرکت تولید کننده تضمین می‌کند که در تمام شرایط عملیات ذخیره سازی در کارت حافظه با حداقل سرعت ثابت ۲ مگابایت بر ثانیه مهیا است و اگر عدد بالاتر باشد مثلاً ۴ باشد حداقل سرعت ثابت برابر با ۴ مگابایت بر ثانیه است. لازم به ذکر است که در این قسمت حداقل سرعت عملکرد ذخیره سازی در کارت حافظه نمایش داده می‌شود و در اکثر مواقع سرعت ذخیره سازی بسیار بالاتر از این مقدار است.
ممکن است مقدار سرعت‌هایی که در بالا ذکر شدند در مقایسه با مقدار سرعت‌هایی که قبل‌تر گفتیم به نظرتان سرعت جالب توجهی نباشد، اما روشی که ویدیو ذخیره می‌شود نسبت به عکس متفاوت است. اما سؤال اصلی این است که چه کلاس سرعتی مناسب کار شما است؟ انجمن کارتهای حافظه SD کلاس سرعت ۴ را مناسب فیلمبرداری با کیفیت فول اچ‌دی می‌داند، اما استفاده از کلاس‌های سرعت بالاتر نیز آسودگی بیشتری را به ارمغان می‌آورد. البته تنها مشخصه انتخاب کلاس سرعت مناسب رزولوشن ویدیوهای شما نیست و فریم ریت نیز یکی دیگر از عوامل دیگر است و اگر در فریم ریت‌های بالا فیلمبرداری می‌کنید، استفاده از استانداردهای بالاتر را پیشنهاد می‌کنیم.
استاندارد سرعت UHS: در حال حاضر دو عدد برای استاندارد UHS وجود دارد؛ استاندارد سرعت UHS یک و UHS ۳ و این استاندارد در داخل U بر روی کارتهای حافظه نوشته می‌شود. تشخیص سرعت بر اساس این استاندارد بسیار آسان است. به این صورت که کارتهای حافظه با استاندارد UHS1 دارای حداقل سرعت ذخیره سازی ۱۰ مگابایت بر ثانیه هستند و برای کارتهای حافظه با استاندارد UHS3 این سرعت برابر با ۳۰ مگابایت بر ثانیه است. این استاندارد نیز برای کسانی است که فیلمبرداری می‌کنند و لازم است که بدانند که ویدیوها با چه سرعتی بدون اشکال و به صورت ثابت در رم دوربین ذخیره می‌شوند.
این استاندارد مخصوص کارتهای حافظه SDXC و SDHC است و در کارتهای اولیه SD چنین استانداردی وجود ندارد. شما می‌توانید از کارت حافظه‌ای که استاندارد UHS دارد در دوربینی که از این استاندارد پشتیبانی نمی‌کند، استفاده کنید اما در این صورت سرعت یکسانی با استاندارد نوشته شده را تجربه نخواهید کرد.
ممکن است تمایز U1 و U3 از این استاندارد کمی گیج کننده باشد اما با دانستن شکل نمایش آن می‌توانید این دو را از هم تمیز دهید. در کل سه دسته بندی برای گذرگاه UHS یا UHS Bus IF وجود دارد و آن‌ها را به صورت UHS-I ، UHS-II و UHS-III بر روی کارتهای حافظه قابل تشخیص است و همان‌طور که می‌بینید این استاندارد را با استفاده از اعداد رومی نمایش می‌دهند. این استاندارد مربوط به رابط گذرگاه (Bus Interface) کارتهای حافظه است که در مقدار سرعت کارتهای حافظه نقش مهمی دارد. در کارتهای حافظه با استاندارد UHS-I حداکثر سرعت گذرگاه کارت برابر است با 104 مگابایت بر ثانیه در صورتی که کارتهای با استاندارد UHS-II سرعت گذرگاهی برابر با 312 مگابایت بر ثانیه دارند.
اما چرا این استاندارد مهم است؟ به علت اینکه کارت حافظه با سرعت بالاتر به معنای امکان عکاسی سریع‌تر و ثبت عکس‌های بیشتر در زمان کم و همچنین ثبت تصاویر بیشتر در حالت برست مد است. سرعت بالای ثبت تصاویر در رشته‌های مختلف عکاسی مانند عکاسی از حیات وحش، عکاسی ورزشی و عکاسی از سوژه‌های در حال حرکت قابلیت بسیار مهمی است.
علاوه بر نکات فوق، سرعت بالاتر به معنای امکان جابجایی اطلاعات از کارت حافظه به کامپیوتر در زمان کمتر است، البته لازم به ذکر است که پشتیبانی رم ریدر شما از این استاندارد نیز برای امکان استفاده از سرعت بالای این استانداردها شرط است.
برای اطمینان از اینکه سرعت بالای این کارتهای حافظه در دوربین شما قابل دستیابی هست یا خیر نیز باید به دفترچه راهنمای دوربینتان نگاهی بی اندازید. البته در صورت عدم پشتیبانی از این استاندارد در دوربینتان نیز می‌توانید از کارتهای دارای این استاندارد استفاده کنید، اما سرعت مشخص این استانداردها برای استفاده در دستگاه‌هایی است که از آن‌ها پشتیبانی می‌کنند.
در حال حاضر پنج کلاس مختلف سرعت برای ضبط ویدیو موجود است که شامل: V6، V10، V30، ٰV60 و V90 می‌باشد. این استاندارد نیز بسیار شبیه سایر استانداردهایی که در بالا توضیح داده‌ایم است و هرکدام از این اعداد حداقل حجم ثابتی از فایل‌های ویدیویی را که می‌توانند در یک ثانیه بر روی کارت حافظه ذخیره شوند را در اختیار کاربران می‌گذارد. کلاس V6 حداقل سرعت ثبت ویدیو در فیلمبرداری برابر با 6 مگابایت بر ثانیه دارد و کلاس V10 این سرعت را به ۱۰ مگابایت می‌رساند و به همین صورت منطق نام‌گذاری ساده‌ای دارد.
این نوع استاندارد در سال‌های اخیر برای استفاده در دوربین‌ها مدرن و جدید به وجود آمده است. اینکه کدام یک از این استانداردها مناسب کار شما است به نوع فیلمبرداری که می‌کنید بستگی دارد. انجمن کارتهای SD کارتهای حافظه با استانداردهای V6 / V10 و V30 را برای فیلمبرداری با رزولوشن فول اچ دی، استانداردهای V30 و V60 را برای فیلمبرداری با رزولوشن 4K و استانداردهای V60 و V90 را برای فیلمبرداری با رزولوشن 8K پیشنهاد می‌کند.
کلماتی که بر روی کارتهای حافظه کامپکت فلش نوشته می‌شوند مانند UHSو استانداردهای ذخیره سازی سرعت ویدیو شبیه به کارتهای SDHC و SDXC نیستند، اما بعضی از نکات مانند سرعت ذخیره سازی و ظرفیت کارتهای حافظه در تمامی کارتهای حافظه شبیه به هم نوشته می‌شوند. این کارتهای حافظه نیز نمادهای مخصوص به خود را برای مطلع کردن کاربران از قابلیت‌های خود دارند.
یکی از عبارات تخصصی که بر روی کارتهای حافظه کامپکت فلش درج می‌شود عبارت UDMA است. جدیدترین استاندارد UDMA در کامپکت فلش‌ها UDMA 7 است که نرخ سرعتی برابر با 166 مگابایت بر ثانیه دارد.
یکی دیگر از نمادهای استانداردی که بر روی رم‌های دوربین کامپکت فلش درج می‌شود، استاندارد سرعت VPG است که بر روی این کارتهای حافظه و درون آیکون کوچک تخته کلاکت نوشته می‌شود و عددی که درج می‌شود نشانگر مقدار مگابایتی است که در ثانیه فایل‌های ویدیویی می‌توانند در کارت حافظه ذخیره شوند.
بهترین راه برای تشخیص رم مناسب برای دوربین مطالعه دفترچه راهنمای دوربین مورد نظر و فهمیدن آنکه شرکت سازنده چه کارت حافظه‌ای با چه استانداردهایی را برای استفاده در آن دوربین مقدر کرده است. در دفترچه راهنما معمولا همان نمادها و استانداردهایی که روی کارتهای حافظه می‌بینید، عینا درج شده است.
لطفا ابتدا وارد شوید.
ورود به سیستمیک حساب کاربری رایگان برای استفاده از لیست علاقه مندی ها ایجاد کنید.
ورود به سیستم
