دفاع از دیوانگی

وودی آلن، این بزرگ‌ترین و شناخته‌شده‌ترین کارگردان فیلم‌های کمدی تاریخ سینما که تاکنون بیست‌وچهار بار نامزد دریافت جایزه‌ی اُسکار شده و از این بیست‌وچهار بار، چهار بارش را از آن خود کرده و علاوه بر این‌، دو بار جایزه‌ی گلدن‌گلوب را به خانه برده و یک بار نیز جایزه‌ی بفتا، در دفاع از دیوانگی ما را به ضیافت دنیای دیگری از وودی آلن دعوت می‌کند؛ دنیایی که دیگر محدود به بازیگری و کارگردانی و نوشتن فیلم‌نامه‌هایش نیست. در این دنیا، ما با داستان‌نویس و طنزپرداز قهاری روبه‌رو می‌شویم که هم‌چون جهان سینمایی‌اش بازتاب‌دهنده‌ی همان پرسونای دوست‌داشتنی وودی آلن در فیلم‌هایش است (هم‌چون چارلی چاپلین که پرسونای ولگرد را در بیش‌تر فیلم‌هایش به نمایش می‌گذاشت). هرچند در این طنز نوشته‌ها و در بیش‌تر مواقع، جای این پرسونا را دیگرانی گرفته‌اند که او به دنیای طنز خود راهشان داده و با آن‌ها بازی می‌کند: شخصیتی خودبیمارانگار، پر از خاطره‌های دوران کودکی، هنردوست، دل‌مشغول روابط با زن‌ها، دائم در حال نق‌زدن و شکوه کردن و به شکلی آبزورد پر از اندیشه‌های فلسفی و خیلی چیزهای دیگر.

تمام این متن‌ها، طنز موقعیت و زبان را با تخیل وودی آلن طوری به هم‌آمیخته‌ که می‌تواند گاهی واقعاً خواننده را به قهقهه بیندازد و هم‌زمان ذهنش را درگیر کند.

آلن با دغدغه‌های فلسفی‌اش ما را مدام با پرسش‌های متعددی رویارو می‌کند، در هیئت همان پرسونای کوچک‌اندامش با عینک گرد ته‌استکانی مشکی و صدای نازک و لبخند‌های ریزش در فیلم‌های دوست‌داشتنی و به‌یادماندنی‌اش که جز نوستالژی‌های همیشه‌ی سینما است.