کتاب سینما انسان شناسی تصویری

کتاب سینما انسان‌شناسی تصویری اثر گوردون گری و ترجمه مازیار عطاریه کتابی است که در سیر عمومی خود، چشم‌اندازی نسبتاً کامل می‌دهد و می‌توان آن را کتابی بسیار مفید برای ورود به شاخهٔ پیچیدهٔ انسان‌شناسی تصویری در نظر گرفت که البته بر یکی از مهم‌ترین بخش‌های آن یعنی سینمای داستانی تأکید بسیار بیش‌تری شده است.‌

با وجود اینکه کتاب سینما انسان‌شناسی تصویری (Cinema: a visual anthropology) برای دانشجویان انسان‌شناسی نوشته شده اما برای افراد دیگر نیز مناسب است. این کتاب در مثال‌های خود هم از فیلم‌های غربی و هم فیلم‌های غیر غربی استفاده می‌کند و نظریه‌ها، ایده‌ها و رویکردهای خارج و داخل حوزه انسان‌شناسی را برای دیگر افراد علاقه‌مند به فیلم داستانی توضیح می‌دهد.

برای بسیاری افراد، واژه‌های انسان‌شناسی و سینما همخوانی چندانی با یکدیگر ندارند. در حالی که این دو می‌توانند چیزهای بسیاری در اختیار یکدیگر بگذارند. یکی از تلاش‌های گوردون گری (Gordon Gray) بر تغییر ادراک ما از این رابطه است. 

در بخشی از کتاب سینما انسان‌شناسی تصویری می‌خوانیم:

با گذشت زمان نسل جدیدی از فیلم‌سازان پا به عرصه گذاشته‌اند؛ آن‌ها علاقه‌ی کم‌تری به چیزی دارند که آن را پان‌آفریکانیسم شکست‌خورده‌ی نسل قبلی فیلم‌سازان می‌دانند. البته برخی از صنایع سینمای کشورهای آفریقایی فرانسوی‌ زبان نگاهی به موفقیت تجاری صنایع فیلم‌های ویدئویی نیجریه و غنا دارند و به این فکر می‌کنند که شاید این مدل راه روبه جلو است (بالوگِن، ۲۰۰۴)؛ اما برای نسل مورد بحث فرمی از سینمای سوم که به خدمت گرفته شده بود، با قدرت و استعداد به کار رفت. آن‌ها حتی هنگامی‌که تحت تأثیر اتفاقات واقعی آفریقای پس از استقلال از خواب‌وخیال بیدار شدند، شکی در مورد این مسئله نداشتند که سینما بر ای‌شان چیست. آن‌ها همچنان معتقدند بودند که سینما هدفی والاتر و نقشی گسترده‌تر دارد و این مسئله با عقاید سیاسی‌شان همپوشانی داشته و به آن قوت بخشید.