گفت‌وگو با تروفو

سری کتاب‌های گفت‌وگو با کارگردانان جهان، مجموعه‌ای است بی‌نظیر برای درک و بینش بهتر در ارتباطی دوسویه با کارگردان‌هایی که دوستشان داریم: فیلم‌سازانی که واجد بینش خاصی درباره‌ی دنیا و نحوه‌ی به فیلم درآوردن آن هستند.

این کتاب از مجموعه گفتگو با کارگردانان منتشر شده و دربردارنده مصاحبه‌هایی با تروفو است که از سوی رونالد برگن (نویسنده و روزنامه‌نگار) گردآوری شده است. در بخشی از گفت و گوی گوردن گاو در 1972 برای مجله فیلم و فیلمینگ می‌خوانیم: پس از این‌که در ۱۹۵۹، نخستین فیلم سینمایی بلند فرانسوا تروفو، چهارصد ضرب در نگاه تماشاگران به هشداری درباره‌ی کودکان فراموش‌شده تبدیل شد، او در تغییر رویکردی ناگهانی به سمت گانگسترهای افسارگسیخته رفت و پارودی به پیانیست شلیک کن را ساخت. سرک‌کشیدن به حوزه‌های متفاوت و گاه متضاد هم‌چنان در سراسر دوران کاری او قابل‌ردیابی است. تنها ریسمان محکم و ناگسستنی موجود در آثار او به زندگی پیش‌رونده‌ی آنتوان دوآنل، همان نوجوان خلاف‌کار چهارصد ضربه مربوط می‌شود که در طول این سال‌ها با بزرگ شدن ژان پیر لئو به شیوه‌ای صادقانه روایت شده است. با وجود این، حتی این روایت دنباله‌دار، علی‌رغم شباهت‌های سبک‌شناسانه‌ی ذاتی و پیوندهای تماتیک اجتناب‌ناپذیر، به شکل قابل‌توجهی متنوع و متفاوت است. تروفو پس از دو دختر انگلیسی، این اواخر بچه‌ی باحالی مثل من را به اتمام رسانده است و شخصاً اعتقاد دارد این فیلم از نظر آزادی در شیوه‌ی ‌پرداخت به سبک موردعلاقه‌ی او در به پیانیست شلیک کن، بیش‌ترین شباهت را دارد.