دهه ۱۹۶۰ دهه تحول اساسی هنر به حساب می‌آید. مفاهیم مختلفی درباره ذهنیت، ایده و شیئت یک اثر هنری در محافل مختلف در این دهه در حال شکل گرفتن بود. اثرات این لرزش بزرگ در عکاسی نیز تاثیر خود را گذاشت و زمینه‌های مختلفی از عکاسی نگاتیو، دچار چالش شد. عکس‌های با ترکیب‌بندی‌های سرسری و بی‌هوای رابرت فرانک،عکس‌های خیابانی سیاه وسفید لی‌فریدلندر و سوژه‌های عجیب دایان آربوس، همگی خبر از تحولی بزرگ در عکاسی به خصوص عکاسی خیابانی آمریکا می‌دادند. جوئل میروویتز نیز یکی از همین عکاسان آوانگارد دهه شصت آمریکاست که اولین بار با فیلم رنگی به عکاسی خیابانی پرداخت.
میروویتز عکاسی رنگی را در سال ۱۹۷۲ شروع کرد. زمانی که اغلب عکاسان و هنرمندان عکس رنگی را به عنوان یک عکس هنری قبول نداشتند. هر چند که او از سال ۱۹۶۲ عکاسی خیابانی را به صورت سیاه وسفید انجام می‌داد ولی تحت تاثیر ویلیام اگلستون به عکاسی رنگی روی آورد. میروویتز کار خود را به نوعی مستند کردن محیط فرهنگی پیرامون خود می‌داند. او با ثبت روزمره مردم دهه هفتاد آمریکا با تاکید بر روی فرم رنگ سعی دارد تا روند فکری خود را با عکس‌ها بسازد.
آنچه که در عکس‌های مستند میروویتز مشهود است رابطه اشیا و محیط پیرامون زندگی آمریکایی در دهه ۷۰، با فرهنگ و لایف استایل زندگی در آن دوره است. میروویتز با ثبت عکس در محیط‌های عمومی و با استفاده از ترکیب‌بندی‌های به ظاهر بی‌هوا و استفاده خاص از رنگ سعی در نمایش گذاشتن ابژه‌های دورن تصویر در موقعیتی خاص دارد. بدین ترتیب مخاطب با نگاهی جدید و منحصر به فرد به چیز‌هایی که ممکن است کاملا روزمره و عادی به نظر برسد، طرف است. هر چند که امروز عکس‌های دهه ۷۰ و ۸۰ میرویتز برای ما بیشتر جذابیتش را مدیون سبک زندگی خاص و به خصوص آن دوره می‌باشد، ولی کار اصلی او به نمایش در آرودن روزمره آن دوره، در فرمی جدید و شخصی، با دنبال کردن مفاهیم فرهنگی در رسانه عکاسی بود.
