عکاسی هنر میان مایه

عمل روزمره‌ی عکاسی توسط میلیون‌ها عکاس آماتور – عکس‌های لحظه‌ای خانوادگی، عکس‌های تعطیلات، چهره نگاره‌های مراسم عروسی – کنش ورزی خودجوش و بسیار فردی به نظر می‌رسد؛ اما بوردیو و همکارانش نشان می‌دهند که کنش ورزی‌های فرهنگی کمی وجود دارند که سازمان‌یافته‌تر و سامانمند‌تر از کاربردهای اجتماعی این هنر معمولی باشند. 

این تحلیل هوشمندانه و همه‌جانبه از عمل عکاسی منطق تلویحی این حوزه‌ی فرهنگی را آشکار می‌سازد. هنجارهایی که مناسبت‌ها و موضوعات عکاسی را تعریف می‌کنند به نشان دادن کارکردهای متفاوت اجتماعی و نگرش‌ها نسبت به تصویر و کنش عکاسی کمک می‌کنند. از نظر برخی گروه‌های اجتماعی، عکاسی در وهله‌ی نخست وسیله‌ی حفظ زمان حال و بازتولید لحظه‌های وجدآمیز جشن جمعی است، حال آنکه از نگاه گروه‌های دیگر مناسبتی است برای یک داوری زیبا‌شناختی که بر اساس آن، عکس‌ها از نعمت منزلت آثار هنری بهره‌مند می‌شوند. بوردیو و همکارانش با بهره‌گیری از نتایج نظرسنجی‌ها و مصاحبه‌ها و با تجزیه و تحلیل خصوصیات باشگاه‌های عکاسی آماتور و نیز نگرش‌های عکاسان حرفه‌ای اَشکال متمایز عمل عکاسی را موردبررسی قرار می‌دهند. 

مخاطبان خاص کتاب «عکاسی؛ هنر میان‌مایه» که یکی از آثار بزرگ درزمینه‌ی تجزیه و تحلیل اجتماعی و فرهنگی است، دانشجویان جامعه‌شناسی خواهند بود و کاربرد بسیاری در خصوص مطالعات فرهنگی و رسانه خواهد داشت. در ضمن مخاطبان عامش کسانی خواهند بود که به اَشکال و خصوصیات فرهنگ مدرن می‌پردازند.

درباره نویسنده: 
پی‌یر بوردیو، سال ۱۹۳۰ در دهکده دانگن، واقع در ارتفاعات سلسله جبال پیرنه تولد یافت. پدرش کارمند اداره پست بود. در ۲۱ سالگی (۱۹۵۱) به دانشسرای عالی راه پیدا کرد. این جوان شهرستانی، برآمده از محیطی محقرانه، در این مدرسه با فرهنگ بورژوایی آشنا شد و با آن دست و پنجه نرم کرد. به نظر برخی از همکلاسی‌های آن زمان او، در همین مدرسه بود که به‌نوعی بیزاری نسبت به جهان فکری مسلط در پاریس ذهن وی را فرا گرفت؛ به خلاف بسیاری از آن‌ها به حزب کمونیست فرانسه که در آن زمان فضای اجتماعی را تسخیر کرده بود، نپیوست و هم چنان نسبت به دستگاه حاکم و تشکیلات رسمی جامعه بدبینی نشان می‌داد؛ در ۲۵ سالگی به اخذ دکترای تخصصی در رشته‌ی فلسفه نائل آمد. 
پی یر بوردیو پس از شرکت در یک سلسله اعتصابات مشهور و تظاهرات سیاسی و درافتادن با عده‌ای به نام کار‌شناس، روزنامه نگار، نویسنده و حمله به لیبرالیسم از نوع جدید، در ماه ژوئن سال ۲۰۰۰ به تشکیلات شبکه «نیروهای انتقادیِ پیشرو» به منظور مبارزه با جهانی‌سازی اقتصاد پیوست و سرانجام در روز ۲۳ ژانویه ۲۰۰۲ تسلیم بیماری علاج ناپذیر خود شد و در پاریس جان سپرد.

سیمون فریث درباره‌ی «پی‌یر بوردیو» می‌نویسد: 
«پی‌یر بوردیو می‌کوشد تا در مقام داستان نویسی که زبان صریح و قاطعی دارد جهان را مشاهده کند و این کتاب اوج کوشش اوست. بصیرت او نسبت به مطالعه و معرفی کاربردهای عمومی دوربین، لذت‌های شناخت را در ما به وجود می‌آورد و به شکلی ارزشمند یادآور می‌شود که مطالعات فرهنگی نیازمند زیربناهای تجربی و نظری است که روش دورکیم در جامعه‌شناسی به نحو مطلوبی در اختیارمان می‌گذارد.»