در متون پیشین با دوربین هاسلبلاد سری V و ساختار لنزهای زایس آشنا شدیم. این متن به بررسی دقیق‌تر هاسلبلاد فوکوس خودکار سری H با لنزهای ساخت فوجی خواهد پرداخت. هاسلبلاد از معدود دوربین‌هایی است که بک دیجیتال در بسیاری از مدل‌های آن به صورت یکپارچه با بدنه تعبیه شده است. متن پیش رو به بررسی دوربین‌های سری H بدون در نظر گرفتن مشخصات بک دیجیتال خواهد پرداخت.
با توجه به ورود دوربین‌های فوکوس خودکار قطع متوسطی مانند رولی، کانتکس، پنتاکس و مامیا، هاسلبلاد ساخت دوربینی با قابلیت فوکوس خودکار را در برنامه‌ی خود قرار داد. اولین دوربین فوکوس خودکار هاسلبلاد که با نام H1 در فوتوکینای 2002 معرفی شد. این دوربین وجوه انقلابی –نه لزوما در معنی مثبت- بسیاری در نسبت با ساختار سریV داشت. علاوه بر خودکار بودن فوکوس، قطع دوربین (در هنگام استفاده از بک فیلم) به 6در4.5 سانتی‌متر کاهش یافت و هم‌کاری طولانی مدت هاسلبلاد با زایس متوقف شد؛ شاتر الکتریکی با حداکثر سرعت 1/800 ثانیه جایگزین شاتر مکانیکی کمپور شد؛ بک فیلم اتوماتیک با امکان استفاده هم‌زمان فیلم 120 و 220 به کار گرفته شد؛ لایه‌ی جمع‌شو جایگزین تیغه‌ی جلوی بک شد و البته در این سری دوربین که عمده‌ی طراحی آن توسط هاسلبلاد انجام شده بود، طراحی و ساخت لنزها و البته منظره‌یاب به شرکت فوجی‌فیلم محول شد. و فوجی اجازه داشت این دوربین (H1) را در بازار ژاپن با نام فوجی‌فیلم به فروش برساند. هاسلبلاد دوربین دیجیتال یک‌پارچه‌ی خود با نام H1D را نیز به بازار عرضه نمود که از بک دیجیتال 22 مگاپیکسلی ایمکون (Imacon) بهره می‌برد.
بدنه‌ی H2 سازگار با بک فیلم و بک دیجیتال با بک‌های جدید CFH و ساختار باتری جدید به بازار عرضه شد. تولید این دوربین که بسیار مشابه H1 بود در سال 2007 متوقف شد. سری دیجیتال یک‌پارچه‌ی این دوربین یعنیH2D اولین دوربین با فرمت خام جدید یعنی 3FR بود که نیازمند برنامه‌های Phocus یا Flexcolor بود. با افزایش ابعاد و کیفیت حس‌گرهای دیجیتال، نیاز به کابل انتقال تصویر، باتری لیتیوم-یون و نورسنجی پیشرفته‌تر بود که H2D از تمامی این امکانات بهره‌مند بود. آخرین دوربین این نسل H2F بود که همانند H2 امکان بهره‌بری هم‌زمان از بک فیلم، بک دیجیتال هاسلبلاد و بک دیجیتال دیگر تولیدکنندگان (با اتصال هاسلبلاد) را فراهم می‌آورد. علاوه بر این این دوربین با تمامی لنزهای جدید هاسلبلاد نیز سازگار بود.
در سال 2007، هاسلبلاد نسل سوم این سری H3D را که سیستم یک‌پارچه‌ی دیجیتال معرفی کرد که بر دقت ساخت بیشتر برای استفاده از بک‌های جدید متمرکز بود. سری جدیدتر این نسل با نام H3DII با صفحه‌ی نمایشگر 3 اینچی، جایگزینی سیستم خنک‌کننده جدید به جای فن، قرار دادن درگاه فایروایر 800 و برخی تغییرات دیگر، دوربینی حرفه‌ای به بازار عرضه نمود که از بک‌های دیجیتال با تفکیک 31 تا 50 مگاپیکسل بهره می‌بردند.
در سال 2009، نسل بعدی دوربین‌های هاسلبلاد با نام H4D به بازار عرضه شد که علاوه بر تغییرات ظاهری و ارائه‌ی دوربینی با بک 60 مگاپیکسلی، دو مدل با قابلیت مولتی‌شات 200 مگاپیکسلی نیز به بازار عرضه کرد. این دو دوربین جدید از حس‌گرهای فول‌فریم بهره می‌برند که در علاوه بر کیفیت، در عکاسی با لنزهای زاویه باز بسیار حائز اهمیت هستند. همچنین در سال 2011 دوربینی با نام H4x به بازار عرضه شد که همان بدنه‌ی H4D بدون بک دیجیتال بود و استفاده از بک دیجیتال دیگر سازندگان را امکان‌پذیر می‌ساخت.
نسل بعدی سری H با نام H5D در سال 2014 به بازار عرضه شد. که علاوه بر سازگاری با لنزهای جدید از قبیل 24 میلی‌متر، بهبودهایی در فوکوس و تغییراتی در دکمه‌های روی بدنه به وجود آمده است. این بدنه همچنین به همراه حس‌گر سی‌ماس 50 مگاپیکسلی به بازار عرضه شد، اما دیگر بدنه‌ای با نام 50MS به بازار معرفی نشد و تنها بدنه با قابلیت ثبت چندگانه، بدنه‌ی 200 مگاپیکسلی این شرکت است.
مشخصات آخرین نسل هاسلبلاد یعنی H6D و البته بک‌های دیجیتال هاسلبلاد در متونی جداگانه بررسی خواهد شد.
