نیکون بعد گذشت مدت کوتاهی از عرضهء لنز نیکور ۳۰-۱۰، لنز ۲۷.۵-۱۱ را برای سری۱ عرضه کرد؛ کوچک‌تر و قابل‌تر اما با حذف لرزش‌گیر. چنین اخباری نشان می‌دهد که نیکون سری۱ را جدی گرفته و به قول معروف «پشتش گذاشته است». امیدوارم که نسخهء دوم نیکون۱، دوربین بهتری باشد. نیکون درخششی آشکار و متوالی در دوربین‌های دیجیتال جمع و جور نداشته است، احتمالا عنصر دوربین‌های خانگی در نهاد این برند تا کنون چندان قوی نبوده. اما شاید در دوربین‌های بدون آیینه چنین نباشد؛ باید منتظر محصولات آینده ماند.
اما به غیر از آرزوی موفقیت و امیدواری (!)، هدف اصلی‌ام ابراز شادی به جهت مشاهدهء پی‌درپی لنزهای ظریف و قابلی بود که در چند ماه اخیر خودنمایی می‌کنند. من جز عکاس‌هایی نیستم که در دست‌گرفتن لنزهای سوپرتله‌فوتو را مساوی ابهت و شکوه می‌دانند. زمانی در یک فروشگاه دوربین در خارج از کشور، با حسرت مقابل قفسهء لنزهای لایکا ایستاده بودم و افسوس می‌خوردم که چرا باید از لنزهای عظیم‌الجثهء اس‌ال‌آر استفاده کنم در حالی‌که چنین جواهراتی در دنیا وجود دارد (پاسخ: به علت پول). با این‌که فقط یک لنز زوم دارم و بلندترین لنزم ۱۳۵میلی‌متری است، اما همچنان از اندازه لنزهای اس‌ال‌آر ناراضی‌ام. زمانی دیدم کاربری صاحب عضلات لنز غول‌پیکر ۵۰۰-۲۰۰ اف ۲.۸ سیگما را چنین به دست گرفته و از خنده روده‌بر شدم.
می‌توان انتظار داشت با گرایش روزافزون علاقه‌مندان عکاسی به دوربین‌های جدی، ظریف و کوچک بدون آیینه، سازندگان لنزهای اس‌ال‌آر در طراحی لنزهای خوب به اندازه مناسب جدی‌تر توجه کنند. در حال حاضر باور کلی این است که ماهیت لنزهای اس‌ال‌آر در ترکیب با فناوری‌های رایج طراحی و ساخت، به ساخت لنزهای بزرگ منتهی می‌شود، اما زمانی که بازار چیزی را بخواهد یا بطلبد، مطمئن باشید فناوری آن از هر گوشه‌ای که باشد، یافت خواهد شد.
