۲۵ عکس به مرحله‌ی نهایی بخش جایزه‌ی انتخاب مردمی مسابقه‌ی «بهترین عکاس سال موزه‌ی تاریخ طبیعی» راه یافته‌اند تا برنده نهایی مشخص شود. امسال، برای مسابقه‌ی بهترین عکاس حیات وحش بیش‌از ۴۹۰۰۰ عکس ارائه شد که ۱۰۰ عکس توسط هیئت داوران به عنوان برندگان یا همان فینالیست‌های امسال اعلام شدند و در نهایت ۲۵ عکس برای فهرست کوتاه ذیل کنار گذاشته شدند تا در بخش انتخاب مردمی نیز بهترین عکس انتخاب شود.
عکس «آلفا» توسط موگِنز ترول
درباره‌ی این عکس: موگنز از میان تمام گونه‌های پریمات، مندریل (جانوری که در عکس مشاهده می‌کنید) را برای عکاسی انتخاب کرده است که اثبات شده است که دسترسی به آن سخت‌تر از دسترسی به سایر گونه‌های پریمات است و ترجیح می‌دهد در جنگل‌های گرمسیری و در نواحی دوردست آفریقای مرکزی پنهان شود.
این عکس، تجربه‌ی نشستن کنار این آلفای شگفت‌انگیز را میسر ساخت که نگاه او به بالا و به سمت دسته‌اش این تجربه را خاص‌تر هم کرد. زمانی که یک نر تبدیل به آلفا می‌شود، دستخوش تغییراتی می‌شود که همراه با افزایش سطح تستوسترون در او است که باعث می‌شود رنگ‌های روی پوزه‌اش بسیار روشن‌تر شوند. در صورت از دست‌دادن وضعیت آلفا، این رنگ هم تیره‌تر شده و به وضعیت قبلی بازمی‌گردد. موگنز برای بهبود رنگ‌های درخشان و بافت‌ها در برابر پس‌زمینه‌ی تاریک جنگل، از فلاش استفاده کرده‌است.
عکس «نجات‌بخش» توسط سرجیو ماریجوان کامپوزانو
درباره‌ی این عکس: با گسترش نواحی شهری، مثل شهر خائن در اسپانیا، موارد تهدیدکننده‌ی حیات وحش نیز افزایش می‌یابند و به طبع آن، سیاه‌گوش آیبریایی تبدیل به یکی از تلفات تصادفات رانندگی شده‌است.
در سال 2019، بیش‌از 34 سیاه‌گوش توسط ماشین زیر گرفته‌شدند و سه روز پیش از این که سرجیو این عکس را بگیرد، ماده‌ای دوساله در نقطه‌ای نه چندان دور از این ناحیه، جان خود را از دست داد. برای مقابله با مرگ‌و‌میر حیوانات در جاده‌ها، بهبود حصارکشی جاده‌ای و احداث تونل‌های زیرجاده‌ای، دو راه‌حل اثبات‌شده و معتبر بوده و علاوه‌بر سیاه‌گوش، راه نجات بسیاری از موجودات دیگر نیز هستند.
عکس «در ورودی را ببند» توسط سَم اسلاس
درباره‌ی این عکس: این اختاپوس نارگیلی در حال قدم‌زدن بر روی شن‌های سیاه تنگه‌ی لِمبِه در سولاوِسی و در حال حمل خانه‌اش، که از صدف ساخته شده‌است، مشاهده شد.
این اختاپوس کوچک به طرز فوق‌العاده‌ای سرپناه محافظ خود را با استفاده‌از صدف‌های دوکفه‌ای، نارگیل و حتی بطری‌های شیشه‌ای می‌سازد. این موجودات باهوش در انتخاب ابزار لازم برای ساخت خانه، بسیار سخت‌گیر و وسواسی هستند. آن‌ها می‌دانند که انواع و اندازه‌های مختلف صدف، مزایای خاص خود را دارند، خواه برای سرپناه باشند، خواه استتار و خواه مخفی‌کردن خودشان از شکار و شکارچی به یک نحو. با اطمینان می‌توان گفت که اختاپوس نارگیلی یکی از ستیزه‌جوترین، زیرک‌ترین و باهوش‌ترین موجودات اقیانوس است.
عکس «پشت‌صحنه‌ی سیرک» توسط کریستِن لوس
درباره‌ی این عکس: در سیرک ایالت سن‌پترزبورگ، مربی خرس، گرَنت ایبراگیمُو، تمرین‌های معمول هرروزه‌اش را با سه خرس قهوه‌ای سیبری تکرار می‌کند.
این حیوانات هرشب تمرین کرده و زیر نور سیرک اجرا می‌کنند. به کریستِن گفته شده‌بود که برای آنکه خرس‌ها را به گونه‌ای تمرین دهند که بتوانند روی دو پا راه بروند، در زمان جوانی با انداختن غل‌و‌زنجیر به دور گردنشان، عضلات پاهایشان را تقویت می‌کنند. روسیه و اروپای شرقی سابقه‌ی دور و درازی در تمرین خرس‌ها برای رقص یا اجرا دارند و به دنبال آن‌ها، امروزه در این نقطه از جهان نیز صدها خرس به عنوان بخشی از صنعت سیرک، برای همین کارها تمرین می‌بینند.
عکس « تکه‌شده» توسط لارِنت بارِستا
درباره‌ی این عکس: تکه‌گوشت‌های ماهی گروپِر در میان آرواره‌های دو کوسه‌ی آبسنگی خاکستری که دارند ماهی را پاره‌پاره می‌کنند.
کوسه‌های جزیره‌ی مرجانی فاکاراوا در پُلی‌نِزی فرانسه، به صورت گروهی شکار می‌کنند اما شکار خود را با یکدیگر به اشتراک نمی‌گذارند. یک کوسه به تنهایی برای شکار حتی یک گروپِر خواب‌آلود هم بیش‌از حد ناآزموده است. کوسه‌ها به سبک شکار گروهی برای بیرون‌کشاندن ماهی گروپر از مخفیگاهش در آبسنگ، آن را احاطه می‌کنند، اما بعد از آن برای غنائم رقابت می‌کنند (تنها به تعداد کمی از کوسه‌ها، قسمتی از شکار می‌رسد و بیشتر آن‌ها برای چندین شب غذانخورده باقی خواهند ماند).
عکس «هم‌زیستی» توسط پالاوی پرِساد لاوِتی
درباره‌ی این عکس: یک توله زباد نخلی آسیایی کنجکاو و بامزه در روستای کوچک و دوردستی در هندوستان که تا نیمه از یک کیف بیرون آمده و حس کنجکاوی و بازیگوشی در چشمانش می‌درخشد.
این بچه پیش از این عکس یتیم شده‌بود و تا به امروز، عمر کوتاه خود را در آسایش در حیاط پشتی این روستا و در کنار مردم محلی این ناحیه (که نگرش «تو زندگیت را بکن و بگذار بقیه هم زندگیشان را بکنند» را در میان خود پذیرفته‌اند) زندگی کرده‌است. پالاوی این تصویر را یک امید می‌داند، چرا که در سایر بخش‌های جهان زبادها برای تولید قهوه‌ی کوپی‌لواک به دام می‌افتند (قهوه از دانه‌های قهوه ساخته می‌شود که بخشی از این دانه‌ها توسط زبادها هضم شده و هسته‌ی آن‌ها دفع می‌شود) و در قفس‌های کوچک و غیربهداشتی محبوس می‌شوند و رژیم غذایی محدود به دانه‌های قهوه به زور به آن‌ها خورانده می‌شود. او معتقد است که این عکس، ذات حقیقی هم‌زیستی را به تصویر می‌کشد.
عکس «پناه‌گاه حاشیه‌ای» توسط جوزف دومینیک آنتونی
درباره‌ی این عکس: ایده‌ی این عکس در سال 2016 در هنگام بازدید جوزف از منطقه‌ی حفاظت‌شده‌ی مای‌پو در هنگ‌کنگ در ذهن او شکل گرفت.
قوانین سخت‌گیرانه‌ی ورود و خروج مدت‌دار در منطقه‌ی بسته‌ی مرزی در حاشیه‌ی چین، به معنی سال‌ها مطالعه‌ی جدول‌های جزر و مد و انتظار برای آب‌وهوای مناسب برای عکاسی از این منطقه است.
جوزف می‌خواست که داستان و حال‌وهوای مای‌پو را در یک عکس متعادل منتقل کند تا در آن، جانوران منحصربه‌فرد و رفتار چندین گونه‌ی مختلف در بستر محیط وسیع‌تر اطرافشان را با هم ترکیب کرده و خصوصا این‌ها را در کنار نزدیک‌ترین منطقه‌ای که توسعه‌ی شهری تا به حال به آن دست‌درازی کرده است، قرار دهد.
عکس «خطر سفید» توسط پِتری پیِتی‌لاینِن
درباره‌ی این عکس: پتری در سفر عکاسی‌اش به مجمع‌الجزایر اسوالبارد نروژ امیدوار بود بتواند خرس‌های قطبی را مشاهده کند.
او زمانی که یکی از آن‌ها را بر روی یک یخچال طبیعی دید، از کشتی اصلی خارج شده و سوار قایقی لاستیکی شد تا بتواند برای عکاسی به خرس نزدیک‌تر شود. خرس داشت به سمت تخته‌سنگی شیب‌دار و پرندگانی که داشتند آن‌جا لانه می‌ساختند، می‌رفت. این خرس چندین راه برای رسیدن به پرندگان را امتحان کرد و شکست خورد اما پشت کار و احتمالا گرسنگی‌اش نتیجه داد، چرا که راهی به لانه‌ی غاز سفید‌چهره یافت.
عکس «مارمولک در حال استراحت» توسط گَری مِرِدیت
درباره‌ی این عکس: شنزار بزرگ استرالیای غربی خانه‌ی انواع زیادی از حیوانات وحشی است که که در کنار آن، عملیات‌های انسانی استخراج معدن انجام می‌شود.
حیوانات وحشی که در این محیط یافت می‌شوند، باید با شرایط ناگوار و سخت زندگی در آن وفق پیدا کنند. هرگاه فرصتش پیش آید، مارمولک دماغ‌بلند از بناهای انسانی بهره می‌برد. این مارمولک در عکس، خودش را بر روی یک مش مفتولی در بیرون از یک کارگاه قرار داده و در انتظار پرتوهای خورشید است. منبع نور مصنوعی بیرون از ساختمان، بیدها و حشرات را به سمت خود می‌کشاند که شکارهای راحتی برای مارمولک گرسنه هستند.
عکس «برخورد نزدیک» توسط گیلرمو استیوس
درباره‌ی این عکس: نگاه نگران در چهره‌ی این سگ، بدون نیاز به حرف‌زدن، حالات او را به‌وضوح نشان می‌دهد و یادآور این است که گوزن‌ها حیوانات بزرگ، غیرقابل پیش‌بینی و وحشی هستند.
گیلرمو داشت از یک گوزن در کنار جاده در اراضی شاخ‌داران پارک ملی «گرند تیتون» در ایالت وایومینگ آمریکا عکس‌برداری می‌کرد که این نر بزرگ‌جثه در مورد بازدیدکننده‌ی پشمالو کنجکاو شد و راننده‌ی ماشین نتوانست پیش‌از نزدیک‌شدن گوزن به ماشین، سگ را جابجا کند. خوشبختانه پس از چند لحظه، گوزن علاقه و کنجکاوی خود را از دست داد و به راهش ادامه داد.
عکس «مجوزی برای کشتن» توسط بریتا جاشینسکی
درباره‌ی این عکس: عکس‌های بریتا از کالاهایی که در فرودگاه‌ها و مرزها در سراسر کره‌ی زمین توقیف شده‌اند، جست‌وجویی است برای این که بفهمیم چرا برخی از افراد هم چنان تقاضای محصولاتی را دارند که از حیات وحش گرفته شده‌اند؛ حتی اگر این امر موجب زجر گونه‌های جانوری و در برخی موارد پیش‌بردن آن‌ها تا مرز انقراض شود.
سر گورخر در این عکس، در یکی از نقاط مرزی ایالات متحده‌ی آمریکا توقیف شد. به احتمال زیاد، شکارچی نمی‌توانست مدرکی مبنی بر کشتن گورخر با مجوز ارائه دهد. بریتا استفاده‌از چرخ‌دستی خرید برای حمل این کالا را طعنه‌آمیز می‌داند که این سوال را مطرح می‌سازد: حیات وحش یا کالا؟
عکس «ماشین زمان لاک‌پشتی» توسط توماس پِشاک
درباره‌ی این عکس: گفته می‌شود که طی سفر دریایی کریستف‌کلمب در کارائیب در سال 1949، تعداد لاک‌پشت‌های سبز دریایی آنقدر زیاد بود که انگار کشتی‌ها روی آن‌ها به زمین نشستند.
امروزه این گونه‌های جانوری در گروه «در معرض انقراض» طبقه‌بندی می‌شوند. با این حال، در مکان‌هایی مانند جزیرک لیتل‌فارمر در باهاما، لاک‌پشت‌های سبز به راحتی مشاهده می‌شوند. در یک پروژه‌ی بوم‌گردی که توسط ماهی‌گیران (که برخی از آن‌ها در گذشته لاک‌پشت‌ها را شکار می‌کردند) مدیریت می‌شود، از تکه‌های خرچنگ و غذاهای دریایی برای جذب لاک‌پشت‌ها به بندرگاه استفاده می‌شود. بدون ماشین زمان، امکان دیدن جمعیت بکر و پیشین لاک‌پشت‌ها وجود ندارد، اما توماس امیدوار است که این عکس، گوشه چشمی از موهبتی که زمانی در دریاها وجود داشت را نشان دهد.
عکس «آتش‌سوزی جنگل» توسط رابرت اِروین
درباره‌ی این عکس: خطی از آتش در منطقه‌ی جنگلی نزدیک به حاشیه‌ی منطقه‌ی حفاظت‌شده‌ی حیات وحش استیو اِروین در شبه جزیره‌ی کِیپ‌یورک در کویینزلند استرالیا، دنباله‌ای از خرابی‌ها را به جای می‌گذارد.
این منطقه از نظر حفظ منابع طبیعی، بسیار حائز اهمیت است؛ چرا که بیش از 30 اکوسیستم مختلف در آن یافت می‌شود و هم‌چنین خانه‌ی بسیاری از گونه‌های در معرض انقراض است. آتش یکی از بزرگ‌ترین تهدیدها برای این زیستگاه باارزش است. اگرچه آتش‌های طبیعی و آتش‌سوزی‌های مدیریت‌شده می‌توانند در یک اکوسیستم تا حدودی مهم باشند، هرگاه آتش از روی عمد و بدون ملاحظات روشن شود (اغلب برای بیرون‌راندن خوک‌های وحشی (گرازها) از مخفیگاهشان و شکار آن‌ها)، می‌تواند از کنترل خارج شده و موجب تخریب نواحی وسیعی شود.
عکس محبوب شما کدام است؟ آن را در بخش نظرات با ما در میان بگذارید.
