شرکت هسلبلاد که یکی از معتبرترین نام‌های دنیای عکاسی است، علاوه بر تولید تجهیزات عکاسی، مسابقه‌های معتبری نیز برگزار می‌کند که پیش‌تر در مجله پیکسل درباره آن‌ها خوانده‌ایم. آغاز خط تولید دوربین‌های هسلبلاد را می‌توان در دوربین هوایی ROSS HK-7 یافت. اگرچه HK-7 اولین دوربین عمومی هسلبلاد نبود، اما این دوربین نقطه شروعی بود که ویکتور هسلبلاد (Victor Hasselblad) به آن نیاز داشت تا اولین فضای تولیدی شرکت خود را تحت نام Ross AB راه‌اندازی کند که بعدها به هسلبلاد امروزی تبدیل شد.
سال ۱۹۴۰ بود و نیروی هوایی سوئد در تلاش بود تا خود را با ابزارهای هوایی مناسب تجهیز کند. ویکتور که ۳۴ سال داشت، شهرت زیادی به‌عنوان یک متخصص دوربین به دست آورده بود. او چندین مقاله در مورد عکاسی و مسائل فنی منتشر کرده بود و البته نام خانواده‌اش روی موفق‌ترین زنجیره تأمین تجهیزات عکاسی در کشور بود. به همین دلیل تقریباً بدیهی بود که ارتش سوئد برای کمک به او مراجعه کند. یک دوربین سالم و دست‌نخورده دیده‌بانی هوایی آلمانی در خاک سوئد پیدا شد که الهام‌بخش ساخت دوربین HK-7 شد. وقتی نیروی هوایی از ویکتور خواست که دوربینی مانند دوربین پیداشده بسازد، ویکتور پاسخ داد: «نه، نه یکی مثل آن، بلکه بهتر از آن.»
در آوریل همان سال، ویکتور کارگاهی برای ساخت دوربین در یک اتاق کوچک واقع در یک کارخانه اتومبیل‌سازی در مرکز گوتنبرگ تأسیس کرد. در نزدیکی این کارگاه، یک گورستان خودرو قرار داشت که به‌عنوان منبعی مفید، مواد اولیه مورد نیاز را تأمین می‌کرد. عصرها، ویکتور با کمک مکانیک بسیار بااستعداد کارگاه خودروسازی و برادرش، مهندسی معکوس دوربین آلمانی و طراحی اولین دوربین هسلبلاد، HK-7 را آغاز کرد. در عرض چند ماه، این شرکت یک کارخانه مناسب با بیست کارگر داشت و بعدها، در سال ۱۹۴۱، این کسب‌وکار کوچک به محل مناسبی منتقل شد و تولید سریالی دوربین HK-7 را آغاز کرد.
بین سال‌های ۱۹۴۱ و ۱۹۴۳، در مجموع ۲۴۰ دستگاه HK-7 تولید شد. این دوربین با ابعاد ۱۷.۶×۲۶×۳۱ سانتی‌متر و وزنی معادل ۴.۸ کیلوگرم، به همراه یک لنز ۱۳.۵ سانتی‌متری (۱۳۵ میلی‌متری) عرضه شد. این دوربین دارای مجموعه‌ای ابتدایی از سرعت‌های شاتر بود که از ۱۵۰/۱ ثانیه تا ۴۰۰/۱ ثانیه متغیر بود و شاتر آن در پشت لنز قرار داشت. دوربین از فیلم ۸۰ میلی‌متری استفاده می‌کرد و تصویری به اندازه ۷×۹ سانتی‌متر تولید می‌کرد که برای آن زمان انقلابی بود، زیرا سایر مدل‌ها از فناوری‌های کمتری برخوردار بودند. با بهبود مکانیک و دقت دوربین، عکس‌های هوایی با قابلیت اطمینان و دقت به‌مراتب بیشتری گرفته می‌شدند.
در پایان سال ۱۹۴۱، ویکتور از نیروی هوایی سفارش جدیدی برای یک دوربین جدید دریافت کرد؛ این دوربین باید فرمت نگاتیو بزرگ‌تری داشته و به‌صورت ثابت در هواپیما نصب می‌شد. ارتش از هر دو دوربین HK-7 و جانشین آن، SKa4 که دارای ویژگی‌های منحصربه‌فردی بود، بسیار راضی بود. این ویژگی‌ها بعدها برای تولیدات پس از جنگ هسلبلاد اهمیت زیادی داشتند، از جمله مخزن فیلم قابل تعویض.
در مجموع، هسلبلاد بین سال‌های ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ تعداد ۳۴۲ دوربین تحویل داد. ویکتور تولید دوربین‌های نظامی را تنها به‌عنوان اولین گام به سوی توسعه یک دوربین مصرفی برای عموم می‌دید. او گفته بود که قصد ندارد دوربین‌هایی را فقط برای نظامیان بسازد. او چشم‌انداز خود را به سمت عموم مردم معطوف کرده بود و در فکر ساختن یک دوربین جدید بود، یک دوربین با کیفیت بالا، قابل حمل که در دست جا شود.
