آخرین مصاحبه استیو جابز در دی۸ را با رضا منفرد تماشا می‌کردیم و می‌آموختیم. بعد از مدتی سکوت بهت‌آمیز، رضا گفت: «شبیه راهب‌های بودایی شده!». تشبیه جالبی بود. چشمان استیو در پایان عمر درخشش عجیبی یافته بود و لاغری بیش از حدش، نتیجه ریاضت به نظر می‌رسید. بعضی از تعبیرها و جملاتی که استیو در آن مصاحبه گفت، الحق خردمندانه و عمیق است. همچنان آن گفت‌وگو را بازبین می‌کنم و کماکان می‌آموزم.
یکی از نکته‌های بسیار مهم و کلیدی آن مصاحبه، تشریح روش استیو برای ارزیابی تصمیم‌های اپل بود: «مشتری‌ها برای انتخاب‌های‌مان به ما پول می‌دهند… اگر درست انتخاب کنیم، آن‌ها محصولات‌مان را می‌خرند… آن‌ها با کیف‌های‌شان به ما رای می‌دهند… اگر رای مثبت دهند ما فردا هم می‌توانیم سر کار بیاییم».
بعد از آن رضا و من سعی کردیم که این نکته را بسیار جدی بگیریم و در عمیق‌ترین لایه تصمیمگیری لحاظ کنیم: «مشتری برای انتخاب به ما پول می‌دهد و کیف پول او ابزار رای‌دهی اش است». بحث‌ها و انتقادهای داخلی‌ای که گروه ما در تصمیمگیری و بررسی عملکرد دارد، تا جایی که می‌دانم، کم‌نظیر است؛ نه سلسله مراتبی هست، نه رییسی و نه مرئوسی. ما هستیم و جنس و مشتری؛ سه راس یک مثلث.
گاه گاه معدود افرادی هم از خارج مثلث مذکور تحت تاثیر توهم، کذب، یا صرفا از روی حسادت و ترس، عناد و دشمنی نشان می‌دهند، چه باک؟ در دل می‌گوییم: «هنوز اول راه است آقایان! شما وحشت کرده‌اید؟ صبر کنید تا برنامه‌های آینده پیکسل را ببینید». زمان همه چیز را روشن می‌کند.
تا زمانی که مشتری‌ها با کیف پول‌شان به ما رای می‌دهند، فعال و پویا هستیم و همچنان خواهیم کوشید به شکلی عمل کنیم که آن‌ها از رای و اعتماد‌شان پشیمان نشوند. 🙂
