فیلم «بروتالیست» (The Brutalist) یک حماسه سه و نیم ساعته درباره یک معمار خیالی مجارستانی و بازمانده هولوکاست است که روی فیلم ۷۰ میلی‌متری در ۲۶ حلقه نمایش داده می‌شود و وزن آن ۱۳۶ کیلوگرم است.
این فیلم آن‌قدر طولانی است که یک وقفه ۱۵ دقیقه‌ای بین نمایش دارد، اما تاکنون نقدهای مثبتی از منتقدان دریافت کرده است. کارگردان آن بردی کوربت است و آدرین برودی در نقش شخصیت اصلی، لاسلو توث، بازی می‌کند؛ کسی که پس از جنگ جهانی دوم ــ‌و در حالی که بسیار فقیر است‌ــ به آمریکا مهاجرت می‌کند و در ادامه با کمک فردی به نام ون بورن (با بازی گای پیرس) دوباره به حرفه قبلی خود بازمی‌گردد.
فیلم با فیلم‌فرمت VistaVision فیلمبرداری شده است؛ به این معنا که نسخه‌ای با وضوح بالاتر و صفحه‌ای عریض‌تر از فیلم ۳۵ میلی‌متری است. سپس فیلم روی فیلم ۷۰ میلی‌متری تکمیل شده است که به گفته Variety، تنها ۱ درصد از بودجه فیلم را شامل می‌شده است.
فردی در ایکس (که پیش‌تر توییتر نام داشت) ویدئوی کوتاهی از جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز منتشر کرده که نشان می‌دهد چند حلقه بزرگ فیلم «The Brutalist» در حال انتقال به سالن سینما هستند.
VistaVision در سال ۱۹۵۴ توسط مهندسان پارامونت پیکچرز ساخته شد. برخلاف فرمت عمودی سنتی ۳۵ میلی‌متری، این فرمت فیلم را به‌صورت افقی از دوربین عبور می‌دهد. این روش باعث می‌شود اندازه فریم بزرگ‌تر شده و تصویری که ثبت می‌شود، هشت سوراخ (فاصله بین سوراخ‌های زنجیری) عرض داشته باشد، در حالی که در فرمت عمودی تنها چهار سوراخ وجود دارد.
برادی کوربت، کارگردان، به Variety می‌گوید: «این روش، احساس بزرگ‌تری به رنگ و دقت بیشتری به محصول نهایی می‌دهد که کارگردان، رنگ‌ساز و تمام مهندسان در پی رسیدن به آن هستند. این دقیق‌ترین بازنمایی از فیلم به‌عنوان یک محصول نهایی است. در این روش، تماشاچی تعریف بهتری از فضا دارد و جداسازی رنگ پیش‌زمینه و پس‌زمینه نیز بهتر است؛ تقریباً احساسی از تصویر ایجاد می‌شود که انگار از قاب بیرون زده است.»
کوربت بر این باور است که فرمت بزرگ، «آینده نمایش‌های سینمایی» است، زیرا ایجاد یک رویداد خاص باعث می‌شود مردم تمایل داشته باشند برای خرید بلیت سینما ۲۰ دلار پرداخت کنند.
گفت‌وگو درباره ۷۰ میلی‌متر زمانی تنها به علاقه‌مندان سینه‌چاک فیلم محدود می‌شد، اما امروزه به دلیل نمایش فیلم‌های فرمت‌بزرگ نظیر «اوپنهایمر» کریستوفر نولان و «تلماسه: قسمت دوم»، این فرمت دوباره به جریان اصلی وارد شده است.
کوربت به Variety می‌گوید: «برای مدت طولانی، بسیاری از تهیه‌کنندگان می‌توانستند بگویند که مخاطبان تفاوت را نمی‌بینند. اما مخاطبان بسیار باهوش‌تر از آنچه تصور می‌شود هستند. آن‌ها بسیار بیشتر از ۵۰ سال پیش از فرآیند تولید آگاه هستند.»
