همان‌طور که در بخش قبلی خواندید، تکنیکی به نام HDR وجود دارد که خیلی از عکاسان سعی می‌کنند با ترکیب چند عکس مختلف از یک تصویر که با نورهای متفاوت گرفته شده است، جزئیات بیشتری از آنچه که در یک شات وجود دارد را به دست آورند. فرض کنید یک صحنه‌ای دارای جزئیات مختلف در 12 گام نوری است و دوربین شما تنها 10 گام نوری را ثبت می‌کند. بنابراین در حالت عادی شما قطعاً جزئیات موجود در 2 گام نوری را از دست می‌دهید. در چنین حالتی عکاسان سعی می‌کنند برای جبران این کمبود، دو عکس مختلف، یکی با یک گام نوری بالاتر و یکی با یک گام نوری پایین‌تر ثبت کنند و سپس این دو را در داخل نرم‌افزار با عکس عادی ترکیب کنند تا به محدوده نوری بزرگ‌تری دست‌یابند.
این تصویر از ترکیب چند تصویر مختلف با نوردهی متفاوت “ساخته شده” است.
به عنوان مثال اگر مقدار نوردهی پایه برای یک تصویر f/5.6 و سرعت 1/60 ثانیه باشد، می‌توانید یک عکس با f/5.6 و 1/30 (یک گام نوری بیشتر) و یک عکس با f/5.6 و 1/125 ثانیه (یک گام نوری کم‌تر) بگیرید تا کمبود این دو گام نوری را جبران کنند. سپس این سه عکس را در داخل نرم‌افزار با هم ترکیب می‌کنید، جزئیات تیره تصویر را از عکس اول (1/30 ثانیه) و جزئیات روشن تصویر را از عکس دوم (1/125 ثانیه) می‌گیرید. محدوده پویای کل تصویر به این شیوه گسترش یافته و جزئیات بیشتری را شامل می‌شود.
معمولاً تغییر دادن سرعت که یک روش معمول در هنگام عکاسی HDR است به‌صورت دستی انجام نمی‌شود و خود دوربین با استفاده از قابلیتی به نام Bracketing این کار را انجام می‌دهد. البته گاهی اوقات استفاده از “براکتینگ” ممکن نیست. برخی از دوربین‌ها مانند دوربین رده پایین Nikon D3300 علی‌رغم تمام امکانات پیشرفته‌ای که دارد، امکان عکس‌برداری براکتینگ را ندارد. جالب اینجاست که حسگر این دوربین با رزولوشن 24.2MP دارای Dynamic Range تقریبا نزدیک به دوربین رده بالای Canon 5D Mark II است! ضمناً می‌توان با استفاده از قابلیت‌های جانبی مانند Active D-Lighting در این دوربین، کنتراست اضافی موجود در تصویر را کم کرد و دامنه جزئیات را افزایش داد. در تصویر زیر می‌توانید تأثیر استفاده از ADL را مشاهده کنید. تصویر سمت چپ با ADL و تصویر سمت راست بدون آن گرفته شده است. به جزئیات موجود در نواحی تیره دقت کنید.
اما یک روش سنتی که از قدیم هم رواج داشته، کنترل بخش‌های روشن‌تر تصویر توسط فیلترهای تاریک کننده موضعی است. این فیلتر‌ها که همانند انواع فیلترهای ND موجب کاهش ورود نور به لنز می‌شوند، می‌توانند باعث تاریک‌تر شدن نواحی روشن تصویر بشوند. اما تفاوت مهمی که با فیلترهای تاریک کننده دارند این است که تیرگی روی این فیلتر‌ها تنها بخشی از فیلتر را شامل می‌شود و این بخش تیره‌رنگ به تدریج با شیبی ملایم در روشنایی شیشه ناپدید می‌شود. به این ترتیب، می‌توانید نیمه تاریک فیلتر را مثلاً در بالای کادر تصویر، روی آسمان روشن قرار دهید و با خیال راحت، میزان نوردهی را براساس بخش‌های تیره تصویر تنظیم کنید. با این کار مثلاً در تصویر زیر، آسمان که دارای نور شدیدی است تیره‌تر شده و جزئیات تصویر در آن نقاط به راحتی ثبت می‌شوند.
فیلترهای ND که تنها بخشی از تصویر را تیره می‌کنند Graduated Neutral Density Filters نام دارند و از فیلترهای ارزان قیمت تا فیلترهای گرانقیمتی را شامل می‌شوند که اغلب آن‌ها را می‌توانید در پیکسل بیابید.
