آیا EOS M بد است؟ – بخش اول

زمانی که شرکت کانن اولین دوربین بدون آینه‌ی خود موسوم به EOS M را به بازار ارائه کرد، بسیاری از منتقدان نسبت به آن ابراز یأس کردند. اولین نقد آن‌ها به این دوربین استفاده از حسگر نسبتاً قدیمی 18 میلیون پیکسلی قطع APS-C (همان حسگری که در EOS 7D استفاده شده) بود. منتقدان می‌گفتند که دوره‌ی این حسگر به سر آمده و کانن می‌بایست حسگر بهتری را برای این دوربین طراحی می‌کرد. نکته‌ی دیگر سرعت فوکوس خودکار این دوربین بود. این دوربین هنگام انجام فوکوس خودکار، سرعت بالایی نداشت و مشابه حالت نمایش زنده‌ی (Live View) دوربین‌های اس‌ال‌آر عمل می‌کرد.

داستان لنزهای معرفی‌شده هم داستان چندان جذابی نبود. دو لنز در هنگام معرفی دوربین رونمایی شدند: یکی 55 – 18 دم‌دستی و مشهور، و دیگری یک لنز 22 میلی‌متر با حداکثر بازشدگی دیافراگم f/2 و ساختار پن‌کیکی. تکلیف 55 – 18 مشخص بود؛ احتمالاً کارکرد آن تفاوت چندانی با لنز کیت مشابهی که همراه با بسیاری از دوربین‌های اس‌ال‌آر ارائه می‌شد نداشت. لنز 22 میلی‌متر نیز تکلیف نامعلومی نداشت: کارکردی مشابه یک لنز 35 میلی‌متر در روی دوربین‌های فول‌فریم، مناسب برای عکاسی عمومی و خیابانی. بد نیست اشاره‌ای هم به مبدل لنز معرفی‌شده بکنیم که اجازه می‌داد از لنزهای EF‌ و EF-S کانن روی این دوربین (با حفظ فوکوس خودکار و انتقال اطلاعات) استفاده کرد.

مخاطب این دوربین کند و ساده با نمایشگر لمسی چه گروهی بود؟ هیچ‌کس نمی‌دانست. تجربه‌ی دو سال اخیر نشان می‌دهد که برعکس تصور خود شرکت کانن، عموم کاربران این دوربین عکاسان حرفه‌ای هستند، و کاربران زیادی از استفاده از آن لذت می‌برند. خصوصاً این‌که نسخه‌ی دوم به‌روزرسانی نرم‌افزاری این دوربین سرعت خیلی چیزها (از جمله فوکوس خودکار) را افزایش داد.

سه ماه است که از این دوربین به همراه انواع و اقسام لوازم جانبی سازگار آن استفاده می‌کنم. قصد دارم در این سلسله مقالات سعی کنم علت علاقه‌مند شدن خودم به این دوربین، و تجربه‌ی استفاده‌ی چندماهه‌ی آن را شرح دهم. در این مقالات سعی می‌کنم توضیح دهم که جه توقعی باید از این دوربین داشت و چگونه می‌توان از آن حداکثر استفاده را برد. این اطلاعات می‌تواند به عموم کسانی که از دوربین‌های بدون آینه استفاده می‌کنند، یا قصد دارند به استفاده از یکی از این مدل‌ها روی آورند، کمک می‌کند. همراه ما باشید.