۱۹ آگوست یا همان ۲۸ مرداد روز جهانی عکاسی است. این روز همان تاریخی است که در سال ۱۸۳۹ دولت فرانسنه پتنت اختراع دوربین عکاسی را از صاحب امتیاز آن یعنی لویی داگر خرید و طرح آن را به صورت رایگان در اختیار همه قرار داد. این دوربین داگرتوئیپ نام داشت و از سال ۱۸۲۶ تا ۱۹۳۷، جوزف نیسفور نیپس بر روی آن مشغول کار بود. بعد از مرگ نیپس پسر او به همراه لویی داگر طرح اولیه دوربین عکاسی را ارتقا دادند و موفق شدند که برای اولین بار یک عکس پایدار و نسبتا واضح را از جهان حقیقی به ثبت برسانند. در ادامه با بررسی مختصر داستان اختراع عکاسی با پیکسل همراه باشید.
برای کسب عنوان اولین مخترع دوربین عکاسی، فرانسوی‌ها بیشترین شانس را دارند، چرا که طبق اسناد و یک تک عکس بسیار نا واضح از ۱۸۲۶، نیپس احتمالاً اولین کسی بوده است که موفق به ثبت یک منظره از جهان واقعی بر روی یک صفحه فلزی شد. جوزف نیپس با استفاده ترکیبات شیمایی به خصوص و یک صفحه فلزی توانست منظره‌ای از بیرون اتاق خود را به ثبت برساند. او با به کارگیری یک اتاق تاریک که تا قبل از این نقاشان منظره از آن استفاده می‌کردند و با ۹ ساعت نوردهی ممتد، توانست این تصویر را به ثبت برساند. البته مشکل اصلی نیپس این بود که عکس‌ها بعد از ظاهر شدن، پایدار نمی‌ماند و بعد از مدتی محو می‌شدند. عکس منظره بیرونی اتاق نیپس اولین و قدیمی‌ترین تصویر از جهان بوده که تا به حال پیدا شده است. هر چند که این عکس بسیار ناواضح است و جزئیات بسیار کمی از آن قابل تشخیص می‌باشد؛ اما انگلیسی‌ها معتقد که قبل از نیپس توماس وجود با استفاده از مطالعات و دستاوردهای همفری دیوی، کسی که پدیده حساس بودن ترکیبات نقره را نسب به نور، کشف کرده بود، توانسته بود تصاویری را به ثبت برساند؛ و نیپس با استفاده از این تحقیقات موفق به ثبت تصویر از واقعیت شد.
نیپس آن‌قدر زنده نماند که بتواند تحقیقات خود را ادامه دهد و روشی دقیق و منظم برای عکاسی، ارائه دهد ولی به نوعی می‌توان او را اولین مخترع دوربین عکاسی دانست؛ اما پسر نیپس، ایزدور با همکاری و سرمایه‌گذاری نقاش پاریسی، لویی داگر توانستند روشی بسیار دقیق، هرچند گران‌قیمت را برای عکاسی، معرفی کنند. در این روش که بسیار طولانی و طاقت‌فرسا بود، صفحه مسی با ترکیبات نقره آغشته می‌شد و در دوربین‌های داگرئوتیپ قرار می‌گرفت و بعد از مدت طولانی نوردهی، تصویر مثبت طی فرایندی بر روی صفحه ظاهر می‌شد. در سال ۱۸۳۹ یعنی حدود ۱۸۰ سال پیش داگر در کنفرانس رسمی در پاریس روش خود به همگان معرفی کرد.
در همین دوره در انگلستان ویلیام تالبوت نزدیک ۱۵ سال بر روی ثبت تصویر کار کرده بود و به نوعی در رقابت با داگر قرار گرفته بود. او در سال ۱۸۳۵ و ۴ سال قبل از بیانیه رسمی داگر توانسته بود با روش کالوتیپ، یعنی ثبت تصویر در دو مرحله نگاتیو و پوزیتیو، تصاویری را از لاکاک اَبِی، منطقه‌ای در انگلستان به ثبت برساند و بر روی کاغذ چاپ کند. تالبوت بعد از رونمایی داگر از روش داگرئوتیپ مجبور شد اختراع خود را با فاصله کوتاه و در همان سال ۱۸۳۹، در موسسه سلطنتی انگلستان به ثبت برساند تا بازی را به فرانسوی‌ها نبازد.
در اروپا، روشی که تالبوت اختراع کرده بود با استقبال بیشتری مواجه شد و عکاسان بیشتر با روش او کار می‌کردند؛ اما در آمریکا تا اواخر قرن ۱۹ داگرتوئیپ همچنان رایج‌ترین شیوه عکاسی به شمار می‌رفت.
البته این تمام ماجرا نیست و هرکول فلورانس در برزیل سه سال قبل از داگر و البته ۶ سال بعد از نیپس با یک روش نگاتیو پوزیتیو به خصوص توانسته بود تصاویر را با پایداری بالایی بر روی کاغذ به ثبت برساند؛ بنابراین می‌توان او را به نوعی مخترع دوربین عکاسی دانست.
البته زمانی که از مخترع دوربین صحبت به میان می‌آید، پای کسان دیگری هم به بازی کشیده می‌شود، چرا که بدون دستاوردهای ابن هیثم، یوهان زان و مخترعین دیگر در طول تاریخ قطعاً داگر و تالبوت نمی‌توانستند تصاویر را بر روی فیلم‌ها و صفحه‌های به ثبت برسانند.
