خبرنگار دنیل روتر در مورد نحوه‌ی کارکرد دوربین‌های خط پایان و slit scan در مسابقات دو و میدانی مقاله‌‌ی خوبی را به نگارش درآورده که در زیر قسمت‌هایی از آن را آورده‌ایم. با هشتگ #PixelRio2016 همراه ما باشید.
اکثر دوربین‌های خط پایان دوربین‌های فیلمبرداری با سرعت بسیار بالا نیستند، بلکه نوعی دوربین slit یا بُرشی هستند. دوربین‌های برشی دارای لنز باریک و مستطیل شکلی هستند که فیلم یا حسگر تصویر را خط به خط یا ستون به ستون در معرض نور قرار می‌دهد که این کار شبیه عملکرد شاترهای رولی (rolling shutter) در هنگام فیلمبرداری است. در عکاسی slit scan سنتی یک اسلاید که برش باریکی در آن ایجادشده از جلوی لنز دوربین عبور می‌کند و نور تنها از طریق این برش به فیلم یا حسگر تصویر می‌رسد. در مورد دوربین‌های خط پایان این حرکت هیچ‌گاه متوقف نمی‌شود و دوربین تا زمانی که فیلم دارد و یا ظرفیت کارت حافظه‌اش پرنشده می‌تواند بدون توقف از خط پایان عکاسی کند و این باعث می‌شود که لحظه‌ی عبور از خط پایان را از دست ندهد.
این عمل را اینگونه هم می توانید تصور کنید که یک اسکنر را به صورت عمودی قرار داده‌اید. دوربین، خط پایان را «اسکن» می‌کند و با نمایش عضوی از بدن نفر اول که در عکس ثبت شده به شما نشان می‌دهد که چه کسی زودتر از بقیه از خط پایان عبور کرده است. سرعت حرکت این اسکنر باید تقریباً برابر با سرعت دوندگان باشد تا بدن آنها بدون اعوجاج در عکس ثبت شود؛ اما هر قسمت بدن دوندگان که برای لحظاتی تقریباً ثابت بماند (مانند پای تکیه‌گاه) در عکس به شکل عریض‌تری نمایش داده خواهد شد. برعکس، هر قسمت بدن که سریع‌تر از حرکت اسکنر باشد (مانند پرتاب دست به جلو) در عکس با عرض کمتری نسبت به واقعیت ثبت خواهد شد. اما فارغ از هر نوع تغییر شکلی که در بدن ورزشکاران در عکس ایجاد شود، آن ورزشکاری که قسمتی از بدنش برای اولین بار در عکس ثبت شود نفر اول خواهد بود.
